یادمــان بـاشــد :
وقتـــی کـسـی را بـه خـودمـان وابـســتـه کــردیـمــــــ ،
در بـرابـرش مســئولیــــمــــــ ...
در بـرابـر اشـکــــــ هایــش ،
شـکـســتن غــرورش ،
لحـظه های شکسـتنـش در تنـهایی
و لـحظه های بی قراریـش،
و اگـریـادمــان بــرود ،
در جـایـی دیـــگر ســرنوشــت یـادمـان خــواهـد آورد ،
و ایـن بـار مــا خـود فــــرامـــــــــــوش خـواهیــمــــــ شــد!
